Μαλακό εξώφυλλο.

Δωρεά από Γιάννη Κούρο.

Το "Τσάι και συμπάθεια" γράφτηκε το 1952 από τον σχεδόν άγνωστο ως τότε Ρόμπερτ Άντερσον (αμερικανός γεννημένος το 1917). Το διάβασε στην Μόλλυ Καζάν, γυναίκα του περίφημου σκηνοθέτη Ηλία Καζάν και στις 30 Σεπτεμβρίου του 1953 έγινε η παγκόσμια πρεμιέρα του στο "Έθελ Μπάρυμορ θήατερ" με την Ντέμπορα και Τζων Κερ, τον Λ. Έρικσον και σκηνοθέτη τον Ηλία Καζάν. [...]
Στην Ελλάδα το παρουσίασε ο Κωστής Λειβαδέας, στις 25 Μαρτίου 1959 με δική του μετάφραση και σκηνοθεσία, στο θέατρο "Κυβέλης" με την Αλίκη (Θεοδωρίδου), τον Τ. Βανδή, Ν. Φιλιππόπουλο, Γ. Μπάρτη, Δ. Σταρένιο, Α. Μάτσα, Δ. Κουκή, Α. Κουρή, Φ. Ταξιάρχη, U. Νάζο, Τ. Καβαλιεράτο και στις 15 Νοεμβρίου του 1960 στο "Βασιλικό Θέατρο", Θεσσαλονίκης με συμμετοχή του ίδιου στην παράσταση και την Μαίρη Λαλοπούλου, Χρ. Πάρλα και Αθ. Προύσαλη στους άλλους βασικούς ρόλους.
Γυρίστηκε ταινία στο Χόλυγουντ με ερμηνευτές και πάλι τη Ντέμπορα και τον Τζων Κερ και γνώρισε παγκόσμια επιτυχία. [...]
Το "Τσάι και συμπάθεια" είναι έργο που μετουσιάζοντας ένα ρεαλιστικό κομμάτι σε ψυχολογικό προβληματισμό, αγγίζει με ευαισθησία, δύναμη και ευγένεια ένα από τα πιο δύσκολα θέματα και συγχρόνως το πρόβλημα της μοναξιάς και της αντοχής στις απαιτήσεις και τη σκληρότητα της κοινωνίας.
Παρουσιάζει ακόμα ανάγλυφο το πρόβλημα των ανθρώπων που δεν μπορούν να τους καταλάβουν οι γύρω τους. Κάτι που συναντάμε πολύ συχνά και μας δίνει πίκρα και απογοήτευση. Η Λώρα και ο Τομ, οι δυο πιο ευαίσθητοι ήρωες στο έργο, υποφέρουν περισσότερο εξ αιτίας αυτής της αδυναμίας των ανθρώπων. Της αδυναμίας να καταλάβουν τον διπλανό τους. Της ανικανότητας να αγαπήσουν τον "πλησίον" τους. Κι ακόμα, στο έργο προβάλλεται η τάση να χαρακτηρίζουμε με πολλή ευκολία "διεστραμμένους" πολλούς από τους γύρω μας. Κόμπλεξ, φθόνος, ελαττωμένη νοημοσύνη και ελλιπής παιδεία, είναι μερικές από τις αιτίες που οδηγούν πολλούς στο να καταλογίζουν στους άλλους τάσεις και πράξεις εντελώς ξένες από τις πραγματικές.
Απ' όλο το έργο βγαίνει ανάγλυφα το πόσο κακό μπορεί να κάνει η κακία με την οποία αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τους ανθρώπους, κάθε τι, που δεν μοιάζει μ' ό,τι κάνουν ή πιστεύουν οι ίδιοι, και το κακό που γίνεται με το να μη μπορούν να συγχωρήσουν στους άλλους το ότι είναι, ή έστω υπήρξαν διαφορετικοί απ' αυτούς, ή απ' αυτό που θέλουν.
Ο Ρόμπερτ Άντερσον γράφει σ' ένα σημείωμα του για το "Τσάι και συμπάθεια": Αν ένας άνθρωπος δεν συμβαδίζει με τους συντρόφους του, αυτό σημαίνει ότι ακούει έναν άλλο μουσικό ρυθμό και θα
πρέπει να συγχρονίσει το βήμα του. Όσο για το νόημα του έργου, πιστεύω ότι ο καθένας που το βλέπει μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Παίρνει κανείς από ένα έργο, ό,τι είναι σε θέση να πάρει απ' αυτό».
Κι αυτό είναι αλήθεια, αν κρίνουμε τη γνώμη πολλών, που βρήκαν στο έργο αυτό, το νόημα που ήθελαν οι ίδιοι. Και θα είναι ωραίο, αν όλο και περισσότεροι θα είναι αυτοί που θα συμπεράνουν βλέποντάς το, ότι καθένας μας, έχει να δώσει στον άλλον, πολύ περισσότερα από ... τσάϊ και συμπάθεια. [...] (Από τον πρόλογο του μεταφραστή)