Μαλακό εξώφυλλο.

ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΡΑΤΑΓΑ το στόμα μου κλειστό. Όταν ζεις κοντά στη φύση μαθαίνεις στη σιωπή. Οι βοσκοί, που ζουν σιωπηλό και μοναχικό βίο, μπορούν να ακούν τι συμβαίνει σε μεγάλη απόσταση από το σημείο που βρίσκονται, ως την αντικρινή πλαγιά ή πέρα χαμηλά στην πεδιάδα, μπορούν να ακούν και τι γίνεται κάτω απ' τη γη. Τα ζώα που ευγνωμονούν τον αφέντη τους για τη στοργή του ή τον άνθρωπο που κάποτε τα βοήθησε να βγουν απ' την παγίδα του δάσους τους μιλούν με το βλέμμα και, καμιά φορά, τους μιλούν με ανθρώπινη φωνή, όταν είναι να τους συντρέξουν ή να τους προστατέψουν από τον κίνδυνο, αλλά τούτο το βλέμμα ή η φωνή είναι τόσο βαθιά, τόσο ανιδιοτελή και συνάμα περήφανα, σοφά και έξυπνα, σαν μαγικό τέχνασμα που σε βγάζει μεμιάς από τη δύσκολη θέση με τρόπο αφοπλιστικά αθώο και μαλακό, ώστε εκείνο το βάθος τους δεν είναι άλλο παρά πυκνή και αδιαπέραστη σιωπή, όπως οφείλει να είναι κάθε πράξη ευγνωμοσύνης.