χαρτόδετο

Δωρεά από Πόπη Μεϊμαρίδη

"Αυτό το χρόνο, στις 18 Νοεμβρίου 1972, κλείνουν είκοσι χρόνια από το θάνατο του Πωλ Ελυάρ (1895-1952), του τρομερού παιδιού που η δραστηριότητά του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σκανδαλώδης, αν τα κίνητρά του δεν ήτανε τόσο ευγενικά όπως η ανανέωση στην τέχνη και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. [...]

Το ποιητικό σύμπαν του Ελυάρ είναι ένας κόσμος πραγματικός, ένας κόσμος που δεν υποφέρει από καμμιά μεταφυσική αγωνία, αλλά υποφέρει γιατί του λείπουν τα στοιχειώδη εκείνα πράγματα που κάνουν τη ζωή υποφερτή. Αυτά τραγούδησε ο Ελυάρ. Είναι απαραίτητο, βέβαια, για να ξεχωρίσει ένας ποιητής και να προστεθεί στους μεγάλους, να κάμει μια τομή στην τέχνη, και ο Ελυάρ κατόρθωσε να προσθέσει μια μεγάλη φωνή στο ποιητικό σύμπαν. και πάρα πέρα με τις ενέργειές του, γενικώτερα, τη συμμετοχή του στο κίνημα του Σουρεαλισμού, και τους αγώνες του για την ειρήνη και την ελευθερία, έχει συνδέσει τ' όνομά του με τα ουμανιστικά ιδεώδη. Σε όλα τα ποιήματα υπάρχει μια παιδική αθωότητα και η έγνοια του για τον άνθρωπο τον κάνει να συνταυτίζει και να συγχέει την αγαπημένη του και την τάξη του, που θα το συναντήσει ο αναγνώστης σε πολλούς στίχους και στη μετάφραση αυτή στο ποίημα "Εδώ αλλού παντού". Ο Ελυάρ πιστεύει ότι η τέχνη εξαγνίζει τους ανθρώπους και γι' αυτό πρέπει να απευθύνεται στους πολλούς. Τραγούδησε με πάθος τον έρωτα και ύμνησε τη γυναίκα σύμφωνα με τη φύση της, που την είδε σαν ισότιμη με τον άντρα, αλλά η ποίησή του δεν είναι μόνο ερωτική. [...]

Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ελυάρ, στο "Μανιφέστο για την ποίηση", "Έχει έρθει ο καιρός που όλοι οι ποιητές έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να κατεβούν και να υποστηρίξουν, να μπουν βαθιά στη ζωή των άλλων ανθρώπων, μες στην κοινή ζωή".

Σπύρος Αλ. Γκίνης
(από τον πρόλογο στην έκδοση του 1972)