Μαλακό εξώφυλλο

Δωρεά από Γ. Κ. Γόντικα

Η Σιμόν παρασύρεται στο παιχνίδι - κι αναλαμβάνει την επιχείρηση. Είχα ξεκλέψει ερωτήσεις μέσα από τις απαντήσεις, εκείνη εφευρίσκει ερωτήσεις για να προκαλέσει απαντήσεις. «Δεν είναι και άσκημη η ερώτηση μου, έ;» Σε λίγο, δε χρειάζεται πια ερωτήσεις - και δεν είναι πια παιχνίδι. Όσο περισσότερο γράφει, τόσο καλύτερα καταλαβαίνει ότι το γράψιμο δεν μπορεί να είναι ποτέ παιχνίδι, ποτέ μια προφορική διασκέδαση πού μεταφέρεται στο χαρτί. Το βιβλίο της Σιμόν γίνεται ένα ξεγύμνωμα, μια εκπληκτική και καμιά φορά οδυνηρή προσπάθεια για να διηγηθεί γραπτά τον εαυτό
της, να κυκλώσει την αλήθεια της δίχως να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή της. Βρήκε τον τρόπο έκφρασης πού τής ταιριάζει, κάπου ανάμεσα στο γραπτό και το προφορικό, πολύ περισσότερο από μια γραπτή ανάγνωση, κάτι σα διαβασμένη γραφή.
Στην ανθισμένη αυλή τού «Χρυσού Περιστεριού», η γραφομηχανή της μιλάει. Έπειτα πάλι πάνω στο πράσινο τραπέζι τού Ώτέιγ. Από βδομάδα σε βδομάδα έρχομαι ν' ανακαλύψω την αργή και μυστηριώδη και πάντα συγκινητική μετουσίωση ενός έργου πού βρίσκεται μέσα στη σκέψη σ' έργο ολοκληρωμένο πάνω στο χαρτί. Να το λοιπόν επιτέλους, το βιβλίο αυτό πού δεν το πιστεύαμε πια, που μόνο η Σιμόν, ίσως, δεν είχε ποτέ πάψει να το πιστεύει, και πού ανάγκασε τον εαυτό της ν' αποτελειώσει, δίχως υποχρέωση, αλλά όχι δίχως δυσχέρειες, απλώς επειδή το είχε υποσχεθεί. Τη βοήθησαν το θαυμάσιο μνημονικό της και ή τεράστια εμπειρία της - πού θα γοητέψουν τον αναγνώστη - αλλά δεν παρέκλινε ποτέ από κείνη την ακρίβεια και κείνη τη διαύγεια που κάνουν καμιά φορά τόσο κακό ..
Αυτό το βιβλίο πού ξέρω απ' έξω και πού ωστόσο δυσκολεύομαι ν’ αναγνωρίσω, ούτε βοήθησα να γραφτεί, ούτε το «σουλούπωσα» όπως μερικοί βιάστηκαν απερίσκεπτα να γράψουν. Υπήρξα κυρίως, μήνα το μήνα, ο πιο σταθερός συνεργός του. Δεν είναι μικρό προνόμιο.