Μαλακό εξώφυλλο

Δωρεά από Γεώργιο Κ. Γόντικα

Είναι στιγμές που αναλογίζομαι τι έφταιξε και η γενιά μας απέρριψε ό,τι με τόσο κόπο μας δίδαξαν οι γονείς μας. Είχαμε μάθει να σεβόμαστε ό,τι ήταν γύρω μας: τους συνανθρώπους μας, τις παραδόσεις μας, τις αξίες της ζωής. Ξαφνικά τα ξεχάσαμε όλα.
Προσπαθήσαμε να δώσουμε στα παιδιά μας ό,τι έλειψε από μας ή ό,τι νομίζαμε ότι μας έλειψε. Δεν πολυσκεφτήκαμε ότι μάλλον κακό τους κάνουμε. Και άθελά μας βοηθήσαμε να γίνει η κοινωνία καταναλωτική και χωρίς φραγμούς· ώθησε πολύ και η Πολιτεία σε τούτο. Μας έφαγε η ταχύτητα. Γιατί, αλήθεια, τρέχουμε; Μη χάσουμε το λεωφορείο; Αυτό μας είναι άχρηστο. Μονά-ζυγά μας περιμένουν τα αυτοκίνητα έξω από το σπίτι. Μας σιγοτρώει το συνεχές άγχος. Μα και οι γονείς μας είχαν δουλειά και επιπλέον πολλά παιδιά, απλώς τότε ήταν ευχαριστημένοι με λιγότερα, έδιναν αξία σε ό,τι τους βρισκόταν. Το φαγητό ήταν λ.χ. μετρημένο, λιτό, πλούσιο όμως σε θρεπτικές ουσίες.[...]
Από τον πρόλογο

(. . .) Όλα αυτά με έκαναν να κάνω έναν περίπατο στα παλιά (όχι και τόσο). Στα γεγονότα που σφράγισαν τα παιδικά μου χρόνια. Εμπειρίες διαφορετικές από αυτές των συνομήλικών μου Αθηναίων. Θέλησα έτσι να δώσω και στα παιδιά μας, και τα εγγόνια μας, την ευκαιρία να μάθουν πως μεγαλώσαμε εμείς, με τι μικροπράγματα ήμασταν ευτυχισμένοι. Πόσο χαιρόμαστε για ένα πάνινο τόπι, για μια χούφτα χωμάτινους βόλους, πόσο περιμέναμε να πάμε μια εκδρομή στην κορυφή του Υμηττού, στο Σούνιο, στο Λουτράκι. Να μάθουν ότι οι φακές ήταν κυριακάτικο φαγητό, όχι σνίτσελ με μανιτάρια και προφιτερόλ με παγωτό. Να μάθουν ακόμη πόσο υπερήφανοι ήμασταν όταν υψώναμε τη σημαία σε κάθε επέτειο. Πόσο εκτιμούσαμε ένα χειροποίητο πουλόβερ, ένα ζευγάρι κάλτσες ή ένα ζευγάρι παπούτσια από την Πανδρόσου. (. . .) (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)