σκληρό εξώφυλλο

(α. 1): Δωρεά από Γεώργιο Κ. Γόντικα
(α. 2): Δωρεά από Νικόλαο Στρατάκη

[...] Σεπτέμβριος 1999. Πέντε άνθρωποι, τρεις φωτογραφικές μηχανές, ένα καρούλι ασπρόμαυρο φιλμ και η επιθυμία να ζωντανέψουμε μέσα μας μνήμες της κληρονομιάς μας. Οι δυσκολίες ήταν μεγάλες, όμως η θέληση μας ήταν ικανή να τις ανατρέψει. Μέσα απ' αυτή την αναζήτηση μάθαμε να συνεργαζόμαστε και να λειτουργούμε σαν ομάδα. Μάθαμε να κοιτάμε βαθειά μέσα μας και να βλέπουμε τα συναισθήματά μας να τυπώνονται σε ασπρόμαυρο φόντο. Από το διάφραγμα στο φωτοφράχτη, από το φωτοφράχτη στο φιλμ, από το φιλμ στο μάτι, από το μάτι στο μυαλό και από το μυαλό στην ψυχή μας, η φωτογραφία πέρασε στα όνειρά μας. Τώρα πια δεν είναι απλά μια δραστηριότητα για μας, είναι σημείο εκκίνησης για δημιουργία και εξέλιξη.
Αφορμή για το λεύκωμα αποτέλεσε η επίσκεψη ενός αρχιτέκτονα στο σπίτι μας και η προβολή σλάιντς με θέμα την αρχιτεκτονική του περασμένου αιώνα. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)

Απεξάρτηση και βιομηχανική αρχαιολογία μοιάζουν να είναι δύο όροι ασύμβατοι ή μήπως όχι; Αλλά τότε, πως συνδυάζεται η εναργής προσπάθεια ενός ανθρώπου να δημιουργήσει μία νέα ταυτότητα με την αναψηλάφηση τόπων του παρελθόντος; Τόπων αλλά και τοπίων που φιλοξένησαν εκατοντάδες ζωές, χώρους όπου εκλύθηκαν τεράστιες ποσότητες ενέργειας και μένουν τώρα ακατοίκητοι, έρημοι, μέχρις ότου το βλέμμα του περαστικού να αναρωτηθεί, προβάλλοντας τις δικές του (υπαρξιακές) ανησυχίες: τι περιμένουν άραγε; Ίσως, ο κοινός τόπος είναι η αποδοχή αυτού που ονομάζει ο καθένας παρελθόν. Το βίωμα που έχει καταχωρηθεί κατά εκείνο ή τον άλλο τρόπο στη μνήμη και ανασύρεται όταν το επίπεδο της συγκινησιακής φόρτισης υπερβεί τα επίπεδα που επιδέχονται γνωστικής διαχείρισης. (. . .) Ίσως, ακόμα η ενασχόληση με τη φωτογράφηση, και την - στο μέτρο του δυνατού - καταγραφή των βιομηχανικών μνημείων υπογραμμίζει μία επιπλέον διάσταση της απεξάρτησης: δεν αρκεί η αναγνώριση του παρελθόντος αλλά και το ξεδιάλεγμά του. (. . .) (ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)
Λεπτομέρειες